Kemiklerimi Görmek İstemiyorum
Hastalığı uzun sürdüğü için annesi Zeynep’i hastaneye götürmüştü. Doktor muayene ettikten sonra “kan tahlili yaptırmanız ve röntgen çektirmeniz gerekli…
Sonuçlar çıkınca uğrayın lütfen” diyerek onları hastanenin laboratuvarına yönlendirdi.
İğne ile korku dolu karşılaşmasının ardından Zeynep ağlayarak annesine sarıldı.
“Artık hasta değilim annecim. Eve gidelim n’olur.” Hala ateşi vardı ve astımı da onun uyumasını zorlaştırıyordu. Bu yüzden annesi onu sakinleşltirmeye çalıştı. “Çok az bir işimiz kaldı. Bir daha iğne yapmayacak hemşire ablan söz veriyorum.”
Tam o esnada içeri az önce Zeynep’ten kan alan hemşire girdi. Aceleci bir tavırla:
“Hazır mıyız bakalım?” diye sordu. Zeynep aynı hemşireyi görünce annesine sokularak dehşet içerisinde sordu, bir yandan ağlamamaya çalışıyordu.
“Tekrar mı iğne yapacak?!?” Hemşire hanım bu küçük çocuğu korkuttuğunu farketti. Gönlünü almak için yanına çömeldi, gözlerinin içine baktı: “Hayır! Kemiklerine bakıcaz…”
4 yaşında bir çocuğun hayal gücünün zenginliğine aşina olanlar bir sonraki sahneyi tahmin ediyor olsa gerek… Odayı dolduran bir çığlı ve “kemiklerimi görmek istemiyorum” haykırışı
